We moeten proberen op een concrete manier te definiëren wat revolutionair libertarisch nationalisme is, waarbij we vermijden te zeggen wat het niet is (zoals meestal wordt gedaan), maar op een positieve manier benadrukken wat het wel is.

Revolutionair libertarisch nationalisme ziet Vlaanderen als een gekoloniseerde natie, die dringend
moet worden gedekoloniseerd. De Vlamingen denken dat ze vrij zijn, terwijl ze in
werkelijkheid slechts het speelgoed zijn van buitenlandse lobby’s, die hen uithollen en
uitbuiten, dankzij de medeplichtigheid van een fractie van de heersende klassen, aan
wie deze lobby’s een paar stukjes van hun feestmaal toewerpen. .
Het is duidelijk dat deze situatie van een gekoloniseerd land niet wordt waargenomen
door onze landgenoten; deze blindheid is alleen te danken aan de vaardigheid van onze
uitbuiters, die voortdurend de controle overnemen van de massamedia en vervolgens,
onmerkbaar, van onze hele nationale cultuur, waarvan de realiteit nu opzettelijk kan
worden ontkend. Door deze methode wordt het ongetwijfeld erg moeilijk om de Vlamingen
te laten begrijpen dat ze in een land leven waarvan de mensen niet noodzakelijkerwijs
meester zijn over hun lot.
Het proces van vernietiging van onze nationale identiteit, hoe hypocriet en gecamoufleerd het ook mag zijn, is al volop aan de gang en de eerste plicht van revolutionaire libertarisch nationalisten is om het onder ogen te zien.
Het bewustzijn van de staat van de gedomineerde natie, die van ons vaderland,
vertegenwoordigt de eerste steen van ons leerstellige bouwwerk. We moeten er
inderdaad rekening mee houden dat het onze meest dwingende en meest voor de hand
liggende plicht is om alles te doen om een einde te maken aan deze gang van zaken.
Geconfronteerd met deze situatie, kunnen we inschatten dat de strijdvoorwaarden
van de revolutionaire libertarisch nationalisten vergelijkbaar zijn met die van de nationalistische
groepen van de derde wereld (het doet er in dit opzicht weinig toe dat we, vanwege
ons koloniale verleden zelf kolaniserend waren.
het nationale aspect vereist van deze groep, wetende dat een groot deel van haar leden
in werkelijkheid verbonden is met krachten die ons volk vreemd zijn volksverbondenheid.
Aangezien de Vlamingen niet de echte meesters van hun land zijn, is de traditionele
oppositie van de libertariers tussen een nationaal “goed kapitalisme” en een
internationaal “slecht kapitalisme” niets anders dan een pure en simpele misleiding. Het
kapitalisme in Vlaanderen kan alleen een instrument zijn in de handen van de echte
eigenaars van de natie, het volk dus.

De activa die door de natie worden overgenomen, moeten worden beheerd
volgens technieken die zowel de duurzaamheid van hun herstel als een rationeel
gebruik garanderen. De beste formule zou waarschijnlijk een flexibele staatscontrole
zijn en de teruggave aan het publiek, in de vorm van een schenking of verkoop tegen
een lage prijs, van aandelen die het kapitaal vertegenwoordigen van de goederen
die aan de nationale gemeenschap zijn teruggegeven.
Het herstel van onze economie zal het herstel van de nationale onafhankelijkheid
mogelijk maken, aangezien de uitbuitende elementen, verstoken van enige bron van
verrijking, geen enkele reden meer zullen hebben om op het nationale grondgebied
te blijven. We moeten er daarom rekening mee houden dat ons programma voor de
politieke en sociale bevrijding van ons volk gepaard gaat met de invoering van een
gemeenschapseconomie op het niveau van de productiemiddelen. De
productiemiddelen zijn tegenwoordig grotendeels direct of indirect in handen van
buitenlandse belangen. Het bezit van deze middelen vertegenwoordigt echter de
mogelijkheid om het werk van onze mensen uit te buiten, door nieuwe rijkdommen te
verbergen, wat de versterking van externe controle verzekert.
Maar voor ons moet het een radicale oppositie zijn en niet alleen in woorden
(zoals te vaak het geval was). De natie moet de controle over het economische leven
terugkrijgen, en vooral over de sectoren waar buitenlandse belangen het sterkst zijn.
Banken, geavanceerde sectoren, onderzoeks- en distributiecentra moeten door het volk worden overgenomen. Het heilige principe van privé-eigendom hoeft niet in het spel te komen, omdat illegaal verkregen goederen noch respect noch compensatie eisen.
Bijgevolg kunnen de revolutionaire libertarisch nationalisten geen economische formulering
accepteren die totaal in tegenspraak is met hun meest voor de hand liggende
nationale aspiraties.
Het herstel van de nationale rijkdom moet hand in hand gaan met het einde van
de buitenlandse culturele impregnatie binnen onze beschavingssfeer. We moeten
onze nationale traditie eer aandoen, externe bijdragen weigeren die haar teniet doen
of verzwakken, terwijl we onze mensen een evenredige taak teruggeven
Kasinokapitalisme is een economische formule die de slavernij van onze natie impliceert.

Door terug te geven aan de Vlaming, zal de ambitie van de revolutionairel libertarisch
nationalisten om zichzelf op dit niveau te plaatsen, de wil om te vechten en
te winnen, ons het signaal geven voor de nationale wedergeboorte van het
vaderland. De glorieuze geschiedenis van ons volk is altijd gebaseerd op
een niet aflatende wil om vrij te leven; door deze eeuwenoude traditie te
herstellen, zullen we een einde maken aan dit proces van “culturele en
biologische genocide”, dat tot doel heeft onze mensen en hun organisatie als
een coherente en verenigde entiteit te vernietigen.
Alles wat zich tegen deze originaliteit verzet, heeft in feite tot doel de
motor van de geschiedenis te vernietigen en vormt een fundamenteel
reactionaire en anti-populaire houding, in de volle zin van het woord. De mens
zou nooit vooruitgang hebben kunnen boeken zonder een fundamentele
houding van emulatie ten opzichte van zijn medemensen, en de strijd tussen
groepen, al dan niet ethnisch, militair of vreedzaam, is altijd de echte motor
van de geschiedenis geweest. De onafhankelijkheid van menselijke groepen
werd honderden jaren geleden gecodificeerd in een nu universeel type, dat
van de natiestaat. Aan de andere kant zijn de pogingen tot rijken, universeel
of beperkter, in bloed afgebrokkeld.
Deze taak kan alleen de opbouw zijn van een politiek-economisch systeem dat

als model kan dienen voor naties die met hetzelfde probleem worden geconfronteerd,

namelijk dat van de interne bevrijding van een overheersende externe invloed.
Ons verlangen om onze natie te bevrijden vindt plaats in een bredere
opvatting van de geschiedenis, een opvatting die aan de basis ligt van onze
ideologische strijd. Voor ons revolutionaire libertarisch nationalisten is de geschiedenis
gebaseerd op de concurrentie van volkeren, die op een gunstige manier
handelen om hun originaliteit op alle gebieden te behouden, hetzij etnisch,
cultureel, politiek, enz.
De natiestaat, motor van de geschiedenis, moet homogeen zijn, niet op
strikt raciaal niveau, wat de historische ervaring absoluut niet bewijst, maar
op het niveau van cohesie en onderlinge samenwerking tussen de
verschillende deelnemers aan deze historische groep. Elementen die deze
samenhang weigeren, zijn niet welkom in deze natiestaat.

Als de geschiedenis in de eerste plaats het vrije spel van competitie tussen
georganiseerde groepen is, komt het principe zelf van het menselijk leven voort
uit deze opvatting. Voor ons is de mens alleen in staat tot vooruitgang als zijn
leven gebaseerd is op twee duidelijke principes:
– competitieve wedijver met zijn medeburgers,
– samenwerking met de andere leden van zijn groep.
Emulatie, een factor van vooruitgang, moet worden aangevuld met samenwerking, om te voorkomen dat de zwakken door de sterken worden verpletterd, wat altijd mogelijk is. De ware functie van de staat is bovendien het compenseren van de onvermijdelijke ongelijkheden om de samenhang van de
nationale groep te behouden.
Geschiedenis heeft alleen zin als de nationale realiteit van volkeren behouden
blijft. Het economische en culturele kolonialisme waar we onder lijden, is er
rechtstreeks op gericht te voorkomen dat onze natie haar eigen kenmerken
behoudt. De beste manier om nationaal potentieel te ontwikkelen ligt in het
handhaven van onze integriteit als volk, en zolang er bedreigingen zijn, zal deze
taak van het grootste belang zijn voor revolutionaire libertarisch nationalisten.
Deze rol van de staat is rechtstreeks verbonden met onze opvatting van de
natie; de staat is niet alleen de bewaker van de onafhankelijkheid van de natie,
hij staat ook garant voor de samenhang ervan.
Deze exclusieve zorg voor nationale bescherming valt niet binnen het kader
van enige vijandigheid jegens andere nationale entiteiten. Integendeel, wij
geloven dat een nieuw vrij Vlaanderen tot doel zou hebben andere zusternaties te
helpen om dezelfde soort onafhankelijkheid te verwerven als het land.
Maar de staat moet werkelijk in dienst staan van het volk en niet uitsluitend
in dienst van de belangen van de dominante groepen; het moet de regelaar van
de nationale activiteit zijn en er in de eerste plaats naar streven de vrije
ontwikkeling van ons volk mogelijk te maken. Hiervoor moet de staat rechtstreeks
van het volk komen en door hen worden gecontroleerd; de mensen moeten
worden geassocieerd met de staat en zijn bestuursorganen.

De volksstaat moet een staat zijn waar het volk zijn politieke rechten ten
volle uitoefent. Bovendien moet hij de middelen hebben om elke poging tot
onderdrukking tegen te gaan. De beste manier ligt in een heel eenvoudig artikel
van de Amerikaanse grondwet: het recht voor iedere burger om wapens voor
zijn verdediging in huis te houden.
Integendeel, wij geloven dat de Vlamingen grote wezens zijn en het is
duidelijk dat ons volk zijn lot in eigen handen moet nemen, zijn bevrijding door
vrijwillig vast te houden aan een nationaal en volksverdedigingsbeleid. In dit
perspectief zijn de revolutionaire libertarisch nationalisten voorstander van een
staatspolitieke opvatting van een nieuwe stijl, dat wil zeggen een werkelijk
populaire en volkse staatsvorm.
Omdat alle staatsorganen het resultaat moeten zijn van de keuze
van het volk, de mensen die deelnemen aan hun operatie en controle.
De staat, aldus opgevat, is dus direct verbonden met de mensen en kan
alleen door hen en voor hen bestaan. Zo zullen de Vlamingen in deze populaire
staat de mogelijkheid hebben om meester te worden van hun lot, terwijl ze hun
nationale rijkdom terugkrijgen, waarvan ze vandaag ontstolen zijn.
Als de burgers van de volksstaat volledig moeten deelnemen aan het leven
en de organisatie van hun staat, dan is dat omdat we de typisch reactionaire
opvatting volledig verwerpen dat de Vlamingen zouden willen worden behandeld
als minderjarigen die niet in staat zijn om partij te kiezen bij de grote problemen
van hun land.
Dit systeem die de leiding van de staat opdroeg aan zelfbepaalde “elites”, moet worden
opgegeven.
Op deze manier zullen we volledig begrijpen wat er op het spel staat en ons
verenigen om te verdedigen wat we zo hebben teruggewonnen, door onze
gemeenschappelijke actie.

–op puur politiek niveau, door een organisatie op te richten die in staat is de
uitdaging aan te gaan die haar vroeg of laat door de vijanden van de natie zal
worden toegeworpen, een organisatie die wordt bestuurd volgens een strikt democratisch
leiderschap.

Hoe de geboorte van de volksstaat bereiken? Het is zeker dat zo’n diepgaande
en radicale omwenteling niet kan plaatsvinden zonder gewelddadige en talrijke
strijd. De uitbuiters van de natie zullen niet accepteren dat hun buit wordt beroofd
zonder zich met woeste vastberadenheid te verdedigen. Als de dreiging reëel wordt,
zullen ze zonder aarzelen hun zogenaamde humanitaire opvattingen aan hun laars
lappen en met terreur reageren. De politieke strijd moet dus op twee niveaus
worden gevoerd: -op electoraal niveau, door het Vlaamse volk te informeren over wat hen
bedreigt, door te proberen zoveel mogelijk van onze landgenoten rond onze thema’s
te verzamelen;
Politieke strijd, vooral radicale revolutionaire strijd, is een serieuze zaak; het
kan alleen worden uitgevoerd binnen het kader van een gedisciplineerde en
gestructureerde organisatie.

Revolutionaire libertarisch nationalisten vechten voor een radicale revolutie;
hiervoor is het essentieel dat militanten worden opgeleid in een
werkelijk revolutionaire geest. Dit onderwijs kan alleen beginnen met
de volledige aanhankelijkheid van de militanten aan de revolutionaire
nationalistische libertarische ideologie. Een revolutionair-libertarisch nationalist moet de
revolutionair-libertarische nationalistische ideologie aanvaarden, door militant
binnen de nationalistische beweging de strijdende kern van de partij
van de nationalistische libertarische revolutie te vormen. Een revolutionaire
libertarische nationalist moet de interne discipline van zijn organisatie accepteren,
fractionisme afwijzen en zich bewust worden van de omvang van de missie die de opbouw van deze beweging, de eerste cirkel van de revolutie, is daarom de meest urgente politieke taak van de
revolutionaire libertarische nationalisten. Het moet plaatsvinden vóór elk ander
initiatief, want zonder de nationalistische beweging zou elke
revolutionaire libertarisch nationalistische politieke actie gedoemd zijn te
mislukken, zoals altijd het geval was. De geboorte van deze beweging kan niet door deze of gene min of meer revolutionaire nationalistische groep zelf worden uitgeroepen. Het
moet de vrucht zijn van intens leerstellig, politiek en organisatorisch
werk. De nationalistische libertarische beweging kan alleen bestaan voor zover de
revolutionaire nationalistische ideologie operationeel is gemaakt, dat
wil zeggen na de werkelijke vernieuwing van deze gedachte. Het kan
ook alleen maar bestaan voor zover de revolutionaire libertarische nationalisten
een opleidings- en onderwijsapparaat tot hun beschikking hebben,
dat de absoluut onmisbare functies in een partij van het revolutionaire
type correct vervult (kaderscholen, theoretische en historische
overzichten, documenten, beleid, kritiek op het nieuws). , enz.).

Het proces van het creëren van de nationalistische beweging kan alleen
een taak van lange adem zijn, maar het moet hand in hand gaan met
specifieke acties van politieke, militante of electorale aard, om de klassieke
valkuil van dit soort gespreide formatie te vermijden. tijd, die van een
sektarische en ultra-minderheidsafwijking, waardoor de organisatie zich in
zichzelf terugtrekt. Hiervoor is het essentieel dat de revolutionaire libertarische nationalisten
samenwerken met de andere fracties van de nationale oppositie, waarbij de
leerstellige rigiditeit die binnen hun beweging heerst hen de grootste
flexibiliteit geeft op het niveau van puur politieke tactieken. Deze samenwerking
moet de vorm krijgen van een eenheidsfrontbeleid, hetzij over specifieke
problemen, hetzij in het kader van verkiezings- of propagandacampagnes.